"... Ek het grootgeword in 'n gesin waar ons gedurende vakansies die land deurkruis het. Ons het graag by padstalletjies gestop om van die kontrei se vrugte of droëvrugte te koop wat ons so in die ry geëet het. Die pad na, en van ons bestemming, was altyd deel van die reis en alhoewel die roete soms lank was, was die reis draaglik en aangeneem.
Ons lewenspad kan partykeer 'n hoofweg wees met kitskosrestaurante en geriefswinkels wat ons help om vinniger en makliker van punt A na punt B te kom. Ander kere lê daar weer 'n lang, eentonige pad voor ons uitgestrek waarteen ons opsien, maar wat ons nie kan vermy nie. Waaroor ons wel beheer het, is hoe ons kies om dié pad aan te pak. Gaan ons stop by plekke van lafenis op die pad wat anders lank en eentonig voor ons uitgestrek lê, of kies om eerder verby te ry en onsself die breek, die blaaskans te misgun?
Soms het ons min of geen beheer oor die pad waarop die lewe ons noodgedwonge neem nie. Ons kan egter kies om onsself 'n ruskans te gun deur die mooi en anderse wat wel periodiek op die roete voorkom, raak te sien, te geniet en daaruit te put wat nodig is om die pad vorentoe aan te durf. Net dalk word hierdie stoppe wonderlike herinneringe wat die lang reis nie net draaglik maak nie, maar in iets kosbaar omtower ..."
[Madelein Campher - The Post, April 2024, bl. 12]